Is er Duvel in de Sahara?

Dat is de vraag van 5 miljoen, is er Duvel in de Sahara?

Het blijkt dat ik geluk heb met cijfers. Nu ja, het is maar langs welke kant je het bekijkt.

Met dat cijfergeluk ben ik in een situatie terechtgekomen waar ik mij vragen kan stellen zoals "is er Duvel in de Sahara?". Terwijl écht cijfergeluk, met dezelfde random basis, bvb bij Euro Millions, mij in staat zou stellen om heel andere vragen te bedenken. Zoals daar zijn, "is er Duvel in Tahiti?" of "hebben ze Duvel in de Ritz in Nieuw-Zeeland?". Beter nog, misschien moet ik mij dan geen vragen meer stellen en koop ik met 5 miljoen euro gewoon een voorraad Duvel voor het leven en laat die leveren waar ik ook ben ter wereld. Is er Duvel op de Noordpool? Zeker, net geleverd!

Maar, ik ben echt wel blij met het ticket voor de City Sahara Run in Lommel dat ik gewonnen heb. Het weekend vòòr de 10 Miles in Antwerpen ga ik in de Sahara 15 km lopen. Op het strand door mul zand, door cafés, het lokale zwembad en langs de vakantiehuisjes allerhande daar ter plaatse. Gras, zand, beton en asfalt. Ik noteer de datum in m'n agenda en maak mijn opwachting voor een karaktertest.

Nu, het is niet alles lopersgeluk wat blinkt. De afgelopen twee dinsdagen met de Salonsleffers, had ik elke keer de dag na ons loopje een ietsiepietsie klein probleempje aan de buitenkant van m'n linkerknie. Wel, eigenlijk een zeer pijnlijk probleem. Het duurde elke keer een dag of twee en was dan gewoon opeens terug weg. Niet toevallig die twee lopen waar ik net iets sneller liep en een brugtraining had gedaan. Je maakt je dan wel even zorgen. Tussenin deed ik wel nog een pijnloze intervaltraining van 12 km. Allemaal rare dingen voor iemand die niet graag loopt en iets heeft met motoren.

Voorlopig steek ik het op de extra diepe lagedrukgebieden die in die dagen over ons land trokken. In combinatie met een hoop nattigheid zou dit wel eens een tijdelijke artritis trigger geweest kunnen zijn. Jazeker, met dank aan de genen van de mama is dit één van de redenen waarom ik ben gaan lopen. Het ideale medicijn om die levensbederver zo lang mogelijk uit de buurt te houden.

Het is dus nu even afwachten tot de jury terug is en haar definitief oordeel geeft. Ondertussen zitten we niet stil en heb ik voor volgende week een echte hoogtestage gepland. M'n drie weektrainingen afwerken op 1800 m hoogte. En natuurlijk tussendoor wat skieën, eten en drinken.

M'n volgende bericht zal dan ook live komen vanuit de aprés-skihut, overgoten met schnapps en großes bier.

Zum wohl!