Een sombere dag, iedereen heeft ze.

Voor het eerst had ik gisteren, Paaszondag, een sombere dag.

Dat is heel wat voor iemand zoals ik die van nature een optimist is, creatief in z'n denken en plannen voor de toekomst. Dat resulteert in een slapeloze nacht die ik doorbreng op de zetel, zappend, rokend en koffiedrinkend. Ook dat is uitzonderlijk na de twee Duvels die ik gisteravond, samen met Ann, nuttigde tijdens onze lockdown bbq, met z'n tweeën.

Ik moet er sommige vrienden, kennissen, dorps- en landgenoten voor bedanken, voor die sombere dag. Ja, en ook een klein stukje familie. Ik zag op sociale media berichten verschijnen, maar kon ook rondom mij, op straat, opritten en in tuinen, zelf vaststellen dat velen een fantastische dag hadden. Familie bezoeken, paaseieren rapen bij ouders en grootouders, uitstapjes met de vrienden en gezellige feestjes met z'n allen.

Zelf hebben wij onze familie en vrienden al bijna een maand niet meer gezien. Omdat we ons zeer bewust zijn van het uitermate groot belang om de maatregelen tegen de verspreiding van het virus strikt na te komen. Het is geen jaloezie, zoals velen nu zullen denken. Helemaal niet, het is een verantwoordelijksheidsgevoel tegenover de samenleving, onze familie en vrienden. En natuurlijk het belang voor onszelf, om niet ziek te worden, maar vooral om te overleven en zo snel mogelijk weer aan de slag te kunnen. Met onze bedrijfjes waarvan er één nu zo goed als helemaal stilligt en een ander dat op minder dan de helft aan bestellingen draait.

Ik had gisteren geen Van Ranst nodig om mij te vertellen dat een Wuhan stijl lockdown dichterbij kwam. Dat kon ik zelf wel bedenken als ik zag wat er rondom mij gebeurde. Beseffend dat we binnen een goeie week mogelijks in Italiaanse toestanden zullen terecht komen. Dat vraagt enkel wat logisch nadenken en enig realistisch inlevingsvermogen. Ik moet er niet aan denken hoeveel doden er extra zullen vallen en het gevaar voor, laat ons eerlijk zijn, ons sociaal- en gezondheidssysteem dat één van de besten ter wereld is. De ineenstorting wordt reëel. Voor alle duidelijkheid, ik ben verre van een doemdenker, dus dit zegt wel iets om te moeten vaststellen bij jezelf dat je na begint te denken over een somber post-corona tijdperk.

Nu goed, ik kom wel altijd op m'n pootjes terecht, niet in het minst door de opvoeding die ik kreeg en de fantastische relatie die ik heb met m'n soulmate. En muziek.

Het zal ervan komen, één van de volgende dagen ga ik terug een beetje blazen op de tenor saxofoon die hier al enige jaren stof staat te verzamelen. Het schrijven van dit stukje kwam er door het geweldig concert dat ik op dit eigenste ogenblik, 't is 4u in de ochtend, per toeval zappend tegenkwam. De heruitzending van het Nieuwjaarconcert in Wenen, van 2011, door de Wiener Philharmoniker. Ik heb altijd al een brede liefde voor muziek gehad. Van Jazz, mijn Stan Getz, over m'n passie voor het Franse Chanson die ik deel met Bart Van Loo, Motown en Philly, Abba, Uriah Heep, Disco, Led Zeppelin, Neil Young tot The Beatles enz. Maar ook Hayn door m'n favoriete pianist Vladimir Horowitz, Liszt, Mozart enz. Allemaal terug te vinden in een uitgebreide platen- en cd verzameling waaruit ik kan putten. Ondertussen uiteraard ook digitaal beschikbaar.

Het gebeurt dan ook zeer regelmatig dat ik tijdens het werk of bij het lezen van een boek mijn zeden verzacht met prachtige klassieke stukken. Samen met de onnavolgbare Frank Sinatra en Charles Aznavour zorgen zij ervoor dat het leven er altijd weer wat rooskleuriger uitziet. En toegegeven, ook nu weer. Ondertussen speelt de Berliner Philharmoniker haar Europakonzert uit 1999 in Krakow.

Ik neem nog een koffie, uiteraard ook een sigaretje, en luisterend naar het orkest dat het beste van zichzelf geeft, maak ik plannen. Voor vandaag, Paasmaandag, en de rest van de week. We moeten vooruit, we moeten er door, en is het niet samen met iedereen, dan maar alleen. Iemand moet de verantwoordelijkheid nemen.

Maar, ik mag hopen dat velen er net zo over denken en vandaag en de komende dagen, in hun kot luisterend naar hun favoriete muziek, er mee voor zorgen dat zoveel mogelijk mensen hier ongeschonden door komen. Want dat is de verantwoordelijkheid die we allemaal moeten dragen, voor elkaar.

#blijfinuwkot #samentegencorona #optimisttotindekist

 

Eén reactie

  1. Heel juist Peter, de ernst dringt bij de mensen precies nog niet door. Wij in de Netestraat met zicht van op het terras op de Nete en de gemeentelijke vijver moeten eveneens vaststellen hoe lichtzinnig de mensen met de voorschriften omspringen. Wij hebben net één van onze kleinkinderen op whatsapp gezien en moeten het daarmee doe en met alle begrip. Het kan hopelijke alleen maar beteren. Dat onze vlucht naar Spanje van maart gecancelled werd en de vluchten van juni en september niet doorgaan is maar bijzaak. Wanneer je op je sax gaat spelen, geef dan eerst een seintje zodat we in de Netestraat mee kunnen genieten en daarna applaus geven. Het gaat hopelijk de goede kant uit.

Laat een antwoord achter aan Staf Heylen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *