Een bakje troost, hoop in bange dagen?

Ik moet stoppen met koffie drinken. Het is duidelijk een gevaar voor m’n lijf, leden en voortbestaan. Het is mij de afgelopen maanden al een paar keer overkomen, en vorige week had ik opnieuw prijs. M’n eerste koffie van de dag en de radio, slechte combinatie. Bij het luisteren naar een psycholoog die kwam praten over de gevolgen van de Coronacrisis schoot het gesuikerde goedje me opnieuw in het verkeerde keelgat. Bijna dood.

Hij vertelde dat het voor de jeugd in deze tijden toch wel moeilijk is om op te groeien. Vooral het feit dat de verlofperiode er nu aan komt en die niet hetzelfde zal zijn dan ze gewoon zijn. De reizen naar het buitenland, al-dan-niet, zouden wel eens voor trauma’s kunnen zorgen bij dat jonge volkje. En ja hoor, ketets, ik legde bijna het loodje door een teug koffie die niet onmiddellijk de correcte weg naar beneden vond. Je zou voor minder.

Psychologische trauma’s over een all-in vliegreis naar de zon die ze nu misschien niet kunnen maken??? Really???

Ik herinner me mijn eigen jeugd, een gelukkige, niet in het minst omdat eenvoudige dingen aan de orde van de dag waren. Verlof speelde zich af in eigen land, in Bohan bvb, of in St-Idesbald. Als het nog minder moest dan hadden we gewoon plezier in het Stadspark of het Zoniënwoud. En, af en toe met de trein naar Italië of met de wagen naar Frankrijk. Geweldige verlofperiodes waren dat waar we nu nog met veel plezier aan terugdenken en over praten. Mijn eerste vliegreis ooit vond plaats ergens na mijn veertigste en was werkgerelateerd.

Verlof met m’n eigen kinderen speelde zich af in een tent aan de oevers van de Semois, of in financiëel betere tijden met de wagen naar Frankrijk. Voor zover mij bekend heeft geen van beide daar een noemenswaardig levenstrauma aan over gehouden.

Als de beste man dus niet een beetje psychologisch uit z’n nek zit te leuteren en het effectief een probleem is, dan zijn er de afgelopen decennia wel een aantal dingen fout gelopen in de opvoeding van onze kinderen, de huidige en vorige generatie. En ik ben niet verantwoordelijk.

Misschien wordt het gewoon tijd dat we jonge mensen, van wat ik noem de “entitled generation", een keertje duidelijk maken dat ze niet zomaar overal recht op hebben. Dat er ook plichten zijn en er moet gewerkt worden. Vooral dat er waarden en normen zijn die niks te maken hebben met bezit en rivaliteit. Dat je in kleine dingen veel geluk kan vinden, zonder druk van buitenaf. Dat sociale media een zeepbel is en er daarbuiten een hele wereld openligt voor creativiteit in eenvoudige, gelukbrengende kleine dingen en ervaringen. Dat we hen wijzen op hun plichten en dat iets bereiken, whatever it is, recht evenredig is met de eigen inspanning.

Ik maak me sterk dat het de enige manier is om dit soort trauma’s te vermijden en heel wat andere psychologische problemen die tegenwoordig aan de orde van de dag zijn een halt toe te roepen. Het klinkt hard, maar als ik hoor hoeveel jeugd er tegenwoordig ergens voor langere tijd in therapie is maak ik mij de bedenking dat ook in die tak van de gezondheidszorg financiële overwegingen waarschijnlijk aan de basis liggen om vooral niet te veel aan oplossingen te werken. Bewijze de man, psycholoog, die zich onledig houdt met het debiteren van dit soort onzin die mij bijna het leven kostte. Misschien moet daar ook maar eens met de grove borstel doorheen gegaan worden. Ter meerdere eer en glorie van de gezondheid van onze kinderen.