Een beetje triest vandaag…

Ik ben een beetje triest vandaag. Niks erg maar enkel om het besef dat al een paar jaar sluimert in m’n geest en vandaag net iets concreter is geworden.

En ik moet er Jo Vandeurzen voor bedanken.
Hij is de oorzaak van het gevolg dat me triest maakt.

Wat voor mensen zijn wij toch? Altijd en overal de schuld op een ander steken. Zelf nooit de verantwoordelijkheid nemen. Gewoon, een slachtoffer zoeken en er als een meute hongerige wolven achteraan gaan. Volledig voorbijgaand aan onze eigen schuld en verantwoordelijkheid. Tis makkelijker om een ander te verscheuren en te wijzen op z’n morele en andere plichten terwijl we zelf hoog boven het gewriemel, blank als een pasgeboren baby, de wereld ons beeld willen opleggen. Terwijl we zelf nog niet eens een start hebben gemaakt om aan dit beeld tegemoet te komen.
Tis allemaal heel gemakkelijk.

Laat het nu net Jo zijn, een politieker die als één van de weinigen nog enigszins links en rechts z’n best heeft gedaan om zich als volksvertegenwoordiger te gedragen, veelal in de luwte buiten de schijnwerpers, werkend aan een betere samenleving. Met vallen en opstaan. En ja, waarschijnlijk goed betaald en niet altijd met oplossingen waar iedereen zich in kon vinden.

Heeft iemand van jullie zich al eens afgevraagd wie de échte schuldigen zijn voor de 400.000 euro afscheidspremie die Jo nu krijgt? Ik denk het niet.
Hijzelf heeft 100% recht op dat bedrag. Moreel en anders. Het is de wet. En die heeft hij niet gemaakt.

Ja, je vloekt nu, beste lezer, en je vervloekt mij voor zo’n boude uitspraak. En je verdenkt mij van zwakzinnigheid en een zeer asociale instelling. Wel, je huilt dan ook mee met de wolven in het bos in een poging om vooral niet de verantwoordelijkheid bij jezelf te leggen. Want de waarheid kwetst.

Wij hebben zelf, vooral uit gemakzucht, toegelaten dat onze verkozenen dit soort beslissingen en wetten hebben kunnen maken. Wij hebben hen keer op keer, als lemmingen die in pure waanzin in groep van de klif springen, die macht gegeven. Om vooral zelf geen verantwoordelijkheid te moeten nemen, om vooral zelf niet te moeten nadenken, en om vooral zelf een slachtoffer te hebben om alle plagen uit de doos van Pandora op te kunnen afschuiven. En das erg en verderfelijk, wake up verdomme!
Wij zijn de enige schuldigen!

Afgelopen verkiezingen hebben we in vele steden en gemeenten de mogelijkheid gehad om een begin te maken met eigen verantwoordelijkheid en zo dit soort wetten aan te passen. Door te stemmen op onszelf, op burgerlijsten die juist de macht terug bij ons wilden leggen. En wat hebben we gedaan, juist, een bende onverantwoordelijke lemmingen die niet zelf nadenken en gewoon de groep volgen richting afgrond. Tis gemakkelijk, hé.

Nu, ik distantieer mij daarvan, want ik heb voor de eerste keer op mezelf gestemd, en op jullie allemaal. En ik heb de verantwoordelijkheid genomen om meer dan een jaar tijd en moeite te steken om de macht terug op de juiste plaats te krijgen. Om in ieder van jullie de verantwoordelijke burger wakker te maken die er écht moet zitten, ergens onder de 40 jaar indoctrinatie van particratie, ergens onder de gemakzucht en het genoegen om anderen onterecht schuldig te bevinden en af te maken, om er vanaf te zijn. Wake up verdomme!

Wij zijn de enige schuldigen. Niet Mr Vandeurzen, en ik geef hem het voordeel van de twijfel dat hij zijn best heeft gedaan. En ik bedank hem er voor. En ik wens hem veel succes in zijn volgende uitdaging.

En ik gun hem wat hem rechtmatig toekomt. Wij zijn de enige schuldigen. Wake up verdomme!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *