Zo voelde het twee weken geleden in elk geval aan toen ik opeens de magnitude begreep van wat ik mezelf hoorde denken, 6,5 op de schaal van Richter. Voor alle duidelijkheid, ik was nog aan het werk en niet onder één of andere Duvel-geïnitieerde invloed. Het kwam uit het niets en ik was er niet op voorbereid.
"Zal ik een voorschot nemen op m'n schema en vanavond al de eerste van volgende week lopen", dacht ik argeloos en onnadenkend. Een toch wel boude gedachte voor iemand die niet graag loopt en iets heeft met motoren.
Geen paniek, het was slechts een klein, maar krachtig moment van verstandsverbijstering dat voor die rimpeling van 6,5 op de schaal van Richter in het lopersuniversum zorgde. En dan moesten Ciara en Dennis nog hun opwachting maken.
Nee dus, geen voorafnames gedaan. Wind, regen en schade wisten roet in het eten te gooien. Een geluk bij een ongeluk, zeg maar. En dan kwam m'n eerste intervalleke.
Als ik in het scenario van die intervaltraining keek naar de afstand, het aantal en de snelheid van die dingen, zonk de moed me in de schoenen. Ik dacht het niet, Bart Raes, dit lukt me nooit. Dit wordt er weer eentje op karakter.
Even nog op facebook een rant plaatsen, kwestie van de slechte versie van dat karakter naar boven te halen, en vertrekken maar voor zo'n 12km interval. De eerste van 1km aan de ridicule snelheid van 9km/u binnen zone 3 kon ik nog net halen na m'n 2km rustig inlopen in zone 1. En nu gaan we lachen, dacht ik.
Maar niets was minder waar, elke volgende interval leek wel beter en makkelijker te gaan. Wat me dan ook weer de nodige afleiding bezorgde om het boeltje eenzaam en alleen af te werken. Hoe kan dit? Werkt die gps wel goed? Zou die hartslagband niet een loopje met me nemen?
Wat bleek, gelijk een PR op de 10km gelopen! Misschien is Bart wel helderziende. Of, waarschijnlijker, hij is gewoon goed in wat hij doet.
Ik moest die week nog een trage LSD afwerken en ons wekelijks loopje met de Salonsleffers. Met verbijstering zie ik het mezelf hier schrijven, het werd percies, Antwerps voor blijkbaar, een beetje leuker lopen. In elk geval met iets minder moeite. Nee, nog geen victorie kraaien, die LSD gedrochten blijven gewoon lang, traag en ver. Ik heb iets met motoren!
Gisteren had ik dus de eer om de door Bart opgelegde tweede interval te lopen. Dit keer een halvering in de afstand van de piekloopjes maar tegen 10km/u. En zeven stuks ipv vijf. Hij heeft bij mij nog geen legende status, maar het vertrouwen dat hij stelt in mijn kunnen groeit. En, verhip, dat bleek terecht. Zonder veel problemen, en ik geef toe met een beetje plezier, die 10+km afgehandeld in 1u18'. Tweede beste PR op de 10k.
De 10 miles onder de 2u komt in zicht. En de 25k Great Breweries voel ik ook al aan als haalbaar.
Om kort te gaan, ik ben zeer tevreden over de afgelopen twee weken. Ondertussen aan het werk om voor de marathon een hapjesbuffet samen te stellen. Ik ga iets doen met dadels... meer daarover in een volgend schrijfsel.